Gözler yalan söylemez derlerdi oysa en büyük yalancılardı onlar.... Bir çift göz aldanmaymış, uykudan uyanmakmış kabusun ortasından. Sevmek yalanmış ve tek başına sevginin varlığına inanmak en büyük yanılgıymış. Şimdi ben gidiyorum sen kalıyorsun orda ve ben kalıyorum burada bir başıma onca yaşanmamış güzel günler ihtimaliyle. Ama hayat da tam olarak bu değil mi? ihtimallerle yaşamak ve ihtimalleri kovalamak. Birine anlatamamak kendini çok yorar insanı ve çok yoruldum... Sevgi , dostluk ve samimiyet bu kadar zor olmamalıydı , belki de çok kolaydı aslında ama yanlış ruhlarda imkansızlaşıyormuş her şey... Hayat diyorum ve dönüyorum arkamı yeni ihitimalleri aramaya başlıyorum özlem ve hasretle. Tek pişmanlığım var o da her zamanki hatamdı aslında fazla değer vermek, bundan sonra değer kotam bitmiş ve artık çok cimriyim bu konuda, üzülüyorum bu hallerimi göremeyecek olanlara... Ama düşünüyorum da insan 7 de neyse 70 te de odur , muhtemelen ben yine çok değer veririm insanlara ve yine