Doç. Dr. Osman GEYİK - Dicle Üniversitesi

  Gözler yalan söylemez derlerdi oysa en büyük yalancılardı onlar.... Bir çift göz aldanmaymış, uykudan uyanmakmış kabusun ortasından. Sevmek yalanmış ve tek başına sevginin varlığına inanmak en büyük yanılgıymış. Şimdi ben gidiyorum sen kalıyorsun orda ve ben kalıyorum burada bir başıma onca yaşanmamış güzel günler ihtimaliyle.  Ama hayat da tam olarak bu değil mi? ihtimallerle yaşamak ve ihtimalleri kovalamak. Birine  anlatamamak kendini  çok yorar insanı ve çok yoruldum... Sevgi , dostluk ve samimiyet bu kadar zor olmamalıydı , belki de çok kolaydı aslında ama yanlış ruhlarda imkansızlaşıyormuş her şey...  Hayat diyorum ve dönüyorum arkamı yeni ihitimalleri aramaya başlıyorum özlem ve hasretle. Tek pişmanlığım var o da her zamanki hatamdı aslında fazla değer vermek, bundan sonra değer kotam bitmiş ve artık çok cimriyim bu konuda, üzülüyorum bu hallerimi göremeyecek olanlara... Ama düşünüyorum da insan 7 de neyse 70 te de odur , muhtemelen ben yine çok değer v...

  Yine bir kış ayı ve yine veda mevsimi.... Belki anlamak zordur bu hayatta başka hayatları belki de anlatabilmek kendini. Ama çok yoruldum bunu ilk kez bu kadar derinden hissedebiliyorum. Yorgunluk sarıyor tüm benliğimi bir yandan hasret bir yandan özlem öte yandan  en ağırı vefadan uzak benlikler. Çok zor dürüst yaşamak bu hayatta, dürüstçe sevmek ve  dürüst bir adam olarak hayata devam edebilmek. Olsun zor olsa da "ömür yarıya gelmiş" hemşehrimin dediği gibi... Bu yarı ömürde şaşmadı  dürüstlük terazimiz şaşmasın bu vakitten sonra da , beyhude ruhlarda, zihinlerde ya da kalplerde olmaktı bizi yoran. Yorulduk ama yılmadık, yorgunluk geçicidir bir sabah uyanırsın sonra bakarsın gökyüzüne bir derin nefes alırsın başlarsın kaldığın yerden ama kabuk tutması lazımdır açılan yaralarının. Bu belki zaman alır ama olsun ne demişler zaman her şeyin ilacıdır.... Sevgi vefayı en çok hak eden duygudur. Sevmek  bazen utangaç bir bakış, bazen saf bir gülüş ve bazen iki çaydı...